vita

:/

napisałam sporo o książce ‚Vita ” Melanii Mazzucco, ale przerwał mi internet i zeżarło notkę. Dlatego powtarzać się nie będę, bo mi się odechciało. TUTAJ fragment książki. A powiem tak: tak świetnie napisanej powieści dawno nie czytałam. Skojarzyła mi się z „Cieniami nad rzeką Hudson” Singer’a.
Totalna opowieść, o odkrywaniu Ameryki, życia, siebie, dojrzewaniu, chęci poznania i poznawania, szukaniu celu i wartości, szukaniu miłości, własnych korzeni. Skrótowo, ale w sumie, co tu się rozpisywać. W 6 gwiazdkowej skali dałabym 6. Trzeba po prostu przeczytać i samemu się odnieść. Recenzji jako takich pisać nie umiem (wolę czytać ;))

Bardzo polecam.

Jest rok 1903. Do Nowego Jorku przybywa dwójka dzieci – dwunastoletni Diamante, mający „powołanie do przegranej”, i dziewięcioletnia Vita, obdarzona magiczną władzą nad przedmiotami. Na barwnym tle włoskiej kolonii w tym mieście rozgrywa się historia ich niespełnionej miłości i niedotrzymanych obietnic, nierozerwalnie związana z rodzącą się amerykańską mafią, Enrikiem Caruso, koleją żelazną i Charliem Chaplinem. Nadzieja na lepsze życie wyrwie Diamantego z zagraconego mieszkania przy nowojorskiej Prince Street i poprowadzi przez podziemia zakładu pogrzebowego, niekończące się niziny Północnej Dakoty, słoneczną Kalifornię – z powrotem do punktu wyjścia. Melania Mazzucco snuje opowieść o swojej własnej rodzinie i rodzinnych mitach, składając jednocześnie hołd wszystkim włoskim imigrantom, którzy zbudowali Amerykę i którzy zginęli, by zapewnić środki do życia swoim rodzicom, żonom i dzieciom pozostawionym w Starym Kraju. Jest to także doskonale udokumentowany zapis poszukiwania własnej tożsamości.

w ogóle to padam na twarz. wracam do „Stambułu” Pamuka i do tzw „melancholii nad Bosforem” :) na nic innego już nie mam dziś siły ani ochoty. czuję się wypluta i wymamlana:/