„Dziecię boże” Cormac McCarthy

To nie jest książka łatwa, przyjemna w odbiorze, chociaż czyta się ją szybko. Oszczędne, minimalne wręcz słownictwo lecz już nie magiczne jak w „Drodze”. Brutalne, ostre, suche, zwyczajne obserwacje życia pewnego odludka Lestera Ballard’a. Samotnika, wyrzutka, trochę nierozgarniętego, zboczonego, obleśnego. Człowieka, który żyje sobie gdzieś w ruinie domu, ma swoją strzelbę, lubi wdychać zapach lasu, pogapić się w nocy na gwiazdy ale lubi też  bzyknąć martwą dziewczynę i do tego zabrać jej zwłoki do domu. Tak. Pieprzony nekrofil powiedziałoby się. Zniesmaczać tak czytelnika? To jeszcze nic.

Z jakiejś zgwałconej przez bandę oprychów zdziera koszulę, celuje do ptaków, gapi się na córki sąsiada śmieciarza, pluje na kota, bez pardonu podnieca się parą uprawiającą seks w aucie nieopodal, jest okropnym, wycierającym gluty i podcierającym się patykiem potworem, któremu w głowie tylko cycki i tyłki.

„Była samiuteńki jak palec. Chłopi, schodzący się na wypitkę do Kirby’ego, widywali go wieczorami, jak siedział przycupnięty przy drodze, ze strzelbą w dłoni, jakby nie mógł się jej pozbyć. Schudł. Zgorzkniał. Czasem powiadali, że oszalał. Prowadziła go zła gwiazda. […] Nieszczęsny buntownik w świetle reflektorów przejeżdżających aut. W kłębach kurzu za nimi przeklinał, mruczał albo spluwał, za tymi ludźmi ciasno upchanymi w wysokich, starych samochodach, ze strzelbami, flaszkami whisky i chudymi psami myśliwskimi zwiniętymi w bagażnikach”

Wszystko tu pokazane bardzo dosadnie i dosłownie, po to aby uzmysłowić nam, że mimo tego wszystkiego, on również jest CZŁOWIEKIEM.  Mimo tego jaki jest, co robi, jak się zachowuje. To dziecię boże. Jak my wszyscy. Nawet gdy strzela do człowieka. Dziecię boże, tak. Bóg stworzył ponoć człowieka na swoje podobieństwo. Więc jaki to Bóg? można byłoby spytać.

Pisarz nie ocenia Lestera. Nie daje nam żadnych wskazówek. Opisuje tylko jego życie takim jakie jest. Czysta obserwacja człowieka jednego z wielu na tej ziemi. Ze akurat padło na Lestera?  Mogło paść na każdego.

A co w tym dziwnego, że zachowuje się on w ten sposób, skoro od początku wychowuje go natura, znikąd nie ma wsparcia, jest odrzucony i wykluczony ze społeczeństwa i żyje zgodnie ze swoim instynktem.  Nikt nie  poczuwa się do odpowiedzialności za Lestera, ani on nie potrafi rozgraniczyć co jest dobre a co złe. Nie miał nigdy żadnego wzorca. Ta książka daje do myślenia. Bardzo mocna dawka emocji.