nic mnie nie dziwi już.. ?

właśnie, nic mnie nie dziwi już: ani galopująca korytarzem dziunia, ani pomysły rządów panujących u mnie w pracy, nawet irytacja i nerwy odchodzą do lamusa, wiszą mi zakusy pewnego obleśnego informatyka, który nie dość że się nie myje to jeszcze nie widział fryzjera chyba od urodzenia, nie wkurwia mnie już nawet to, że ludziom się we łbach przestawia, jak trochę więcej szmalu w kieszeni.
przechodzę w stan obojętnego podejścia do pewnych rzeczy, których zmienić nie mogę, bo chyba na lepsze mi wyjdzie takie podejście. strategia jak to się teraz mawia „mam wyjebane” czasem dobrze służy. zmęczona się czuję ciągłym podenerwowaniem, wkurwianiem się. po co mi to choć szkoda, że często się tak późno do pewnych wniosków dochodzi… przespanie się z .. hmmm.. problemami, też mi pomaga. kiedyś słabo sypiałam, teraz lepiej choć jeszcze męczą mnie głupoty i koszmary.

czytałam dziś, że kolejny pojeb zagłodził psa. przywiązał amstaffa do kaloryfera i bezczelnie głodził. pierdolony szczyl, ciekawe jakby jego tak przywiązać… inny debil podpalił kota. no szlag mnie jasny trafia. nie rozumiem, sorry za przekleństwa ale kurwa mać do chuja nie rozumiem dlaczego ludzie są tak bezmyślni, czy są naprawdę z gruntu źli i okrutni? naiwnie się wierzy, że człowiek jest z natury dobry. gówno prawda. zawsze zbyt emocjonalnie podchodzę do takich sytuacji.

zrobiłam sobie gorącą czekoladę na wyciszenie, kolejny krótki wieczór, jutro znów robota, rzygam już tą rutyną. no, trochę posmęciłam. wystarczy. od weekendu muszę nabrać jakiegoś pałera bo oszaleję.