„Wszystko o Wandzie Rutkiewicz” wywiad rzeka Barbary Rusowicz

Wanda Rutkiewicz (1943-1992) jedna z najwybitniejszych kobiet himalaistek na świecie „zaginęła w 1992 podczas ataku szczytowego na Kanczendzongę. Wraz z Carlosem Carsolio 12 maja o wpół do czwartej wyruszyli w górę z obozu IV na 7950 m. Po dwunastogodzinnej wspinaczce w głębokim śniegu Carsolio stanął na wierzchołku. Schodząc, napotkał Wandę na wysokości ponad 8200 metrów. Mimo braku sprzętu biwakowego zdecydowała się przeczekać noc i kontynuować wejście następnego dnia. Jej ciała nie odnaleziono. „ (wikipedia.pl),

Jako trzecia kobieta na świecie a zarazem pierwsza Europejka stanęła na szczycie Mount Everest, a jako pierwsza kobieta świata na szczycie K2 .

W książce Barbary Rusowicz – Wanda Rutkiewicz jawi się jako kobieta wolna, dążąca do pełnej niezależności, walcząca ze stereotypem „słabej” kobiety, chcąca udowodnić, że kobiety również mogą sobie radzić w świecie mężczyzn alpinistów, himalaistów, których wtedy była przecież spora większość. Jej niezłomna pasja, twarda psychika i niezwykła siła charakteru składały się na sukcesy. Mówi o sobie : ” .. myślę, że jestem tym silniejsza im więcej trudności jest na mojej drodze, a o wiele bardziej słabsza wtedy, kiedy wszystko mi się układa. Moja siła jest wówczas uśpiona i czasami nieoczekiwanie okazuję się słaba przez to, że jej nie uruchamiam na czas”.

Czytamy o początkach wspinania, o wspaniałych ludziach napotkanych i na studiach i obozach w Skałkach, o pierwszej styczności ze śmiercią, o tym dlaczego nie ma dziecka, o rozwijaniu swojej pasji i pracy nad charakterem. Mówi też o agresji ze strony mężczyzn, o braku tolerancji dla kobiecych wypraw, o tym jak ciężko było jej się cieszyć z sukcesów.

Kiedy mówi o strachu, mówi jednocześnie o jego pokonywaniu. O tym, że w gruncie rzeczy musimy się od niego uwalniać, nie poddawać się jego wpływowi, bo tak czy tak,  w życiu robimy wszystko sami. Często ludzie oferują nam pomoc, wspierają, ale zmagamy się z życiem samotnie. I do tego trzeba ogromnej odwagi. Należy walczyć z samym sobą, również w odniesieniu do wspinaczki. Nie wolno walczyć z naturą.  To nie o to chodzi.

„Nie wolno pokonywać przyrody. Przyroda ma takie samo prawo do bycia, jak człowiek, choć człowiek uważa się za lepszego, bo przeczytał w Biblii to, co powiedziano Adamowi i Ewie: „Czyńcie sobie ziemię poddaną”.  … „Korzystajcie z ziemi, natomiast nie pokonujcie jej, nie niszczcie jej” – dzisiaj tak pewnie przetłumaczylibyśmy to przesłanie. A w moim przypadku nie chodzi o pokonanie góry, ja muszę siebie pokonać, a nie górę”.

To była cholernie mądra kobieta, mająca swoje zdanie na temat świata, mężczyzn, partnerstwa, zarówno w życiu prywatnym jak i tym górskim, kobieta o niezwykłym harcie ducha i odwadze. Dwukrotna mężatka, w ciągu 25 lat wspinaczki straciła prawie 30 bliskich jej osób, przyjaciół, partnerów, nawet mężczyzna z którym chciała związać się po raz trzeci zginął na Broad Peak. Konsekwentna, ambitna i do tego piękna – mówi się że ten jej ostatni szczyt był o jednym za daleko.  Że niepotrzebnie, że mogła poczekać, wypocząć… Właśnie nie mogła. Bo taka była. I już.

” My, alpiniści, kochamy życie tym mocniej, im bliżej jesteśmy chwili, kiedy możemy je utracić”