„Zapachy miast” Dawid Rosenbaum

Książka zwraca uwagę okładką, lubię takie klimaty – krzesło, stolik, filiżanka z kawą znad której unosi się zapach… zapach miast. Przyznaję, że przepadłam całkowicie czytając ją, głównie ze względu na poetycki język, jakim posługuje się autor: zmysłowy, wręcz erotyczny momentami, czasem może lekko wydumany, ale idealnie obrazujący odczucia i wrażenia z podróży do danego kraju.

Nigdy nie czytałam felietonów tego pana w „Bluszczu”, bo to tam autor publikował je w swoim autorskim cyklu. Potem postanowił zrobić z nich książkę, Na pytanie w wywiadzie z Damianem Gajdą czy sam faktycznie doświadczył wszystkich tych podróży, sytuacji, wrażeń, odpowiedział, że „tak,  swoim własnym nosem”.

Czy tak naprawdę zastanawiamy się nad zapachem charakterystycznym dla danego miejsca? Czy potrafimy uchwycić – wywąchać – poczuć woń morskiej bryzy, zapach trawy, wilgotnych liści w parku, zapach precli w piekarni za rogiem, albo różany zapach mijanej na ulicy starszej pani? To może akurat nie jest takie trudne, ale .. już zapach wakacji z dzieciństwa, zapach metra, zapach bezsennej letniej nocy, zapach poranka, zapach luksusu, zapach wolności ?

Dawid Rosenbaum, fascynat głównie Nowego Jorku o którym pisze, że „‚pachnie balonową gumą do żucia, nowymi dżinsami przywożonymi raz do roku przez ciotkę Wandzię i wyobrażeniem wspaniałych zapachów drogich perfum i skórzanej tapicerki limuzyn z przyciemnianymi szybami”, serwuje czytelnikowi prawdziwą rozkosz w poznawaniu miejsc tych bliższych i dalszych. Mamy tu do czynienia z wielką wrażliwością autora, z wyczuciem a jednocześnie z prostotą dzięki którym felietony tworzą prawdziwy, nie zawsze piękny, ale fascynujący obraz otaczającego nas świata.

Weźmy taki Nowy Jork, którego opisy uwielbiłam do tego stopnia, że jak nigdy mnie tam specjalnie nie ciągnęło, tak teraz mam cholerną ochotę tam pojechać : jaki jest zapach Manhattanu, Central Parku, zapach magnolii w Gramercy Park, albo woń róż przy 5tej Alei?  Wydawałoby się, że nie da się tego opisać słowami.. no właśnie – wydawałoby się. Trzeba umieć poczuć atmosferę miejsca, spróbować znaleźć „swoje miejsce”, skupić się, chłonąć każdy szczegół zmysłami: nie tylko wąchać, ale też lizać, dotykać, patrzeć, próbować, smakować. Tak, tak.

I znów tu jestem! I znów wdycham pełną piersią ostry zapach rozgrzanego październikowym słońcem asfaltu zmieszanego z wonią gorących precli sprzedawanych na ulicy i świeżo parzoną kawą ze Starbucksa. I znów na Chelsea jest jesień. […]

Chodzę po apartamencie i po kolei włączam wszystkie stojące lampki. Z abażurów unosi się kurz i drobne pyłki wirują w świetle żarówek. Za oknem burza. Szumią klimatyzatory umieszczone po nowojorsku w dolnych częściach okien, sącząc do wnętrza chłodne i czyste powietrze. Nagle na całym ciele dostaję gęsiej skórki, bo przez ten szum słyszę jak śpiewa Edith Piaf. Adieu mon coeur. Ona też tu mieszkała i być może widziała przez okno to samo mroczne niebo, które dziś rozświetlają błyskawice. Być może siedząc przed takim samym kominkiem połykała garść proszków uspokajających i popijała je szklanką wódki. Piosenka dochodzi zza ściany. Słyszę też, jak męski głos, spóźniony o ułamek sekundy, śpiewa razem z Edith. Padam na łóżko w ubraniu i z torbą przewieszoną przez ramię.”

Opis zwykłych chwil a jakże wymowny. Wiele tu takich obserwacji, detali, na które zwykle nie zwraca się uwagi…

Sięgnijcie po ten zbiór felietonów jeśli chcecie poznać zapach Maroka i jego egzotyki, zapach Lazurowego Wybrzeża, norweskiego miasteczka Bergen i fiordów, Tajlandii, łąki nad Narwią, Meksyku, Amsterdamu, Londynu, Szkocji i wielu innych miejsc do których trafił autor książki.

A może chcecie poznać zapach śniegu pachnącego malinami? hmmm… nie ma problemu. Chcecie poznać miasto pachnące poezją? proszę bardzo. Chcecie poznać zapach drogich perfum ukrywający zapach starości?

„Wystarczy zamknąć oczy, żeby zapachy opowiedziały nam swoją historię”

Pasjonująca, smakowita, nastrojowa i zmysłowa podróż. Wydawnictwu Elipsa dziękuję za egzemplarz, na pewno będę często do niego wracać.