„Lód w żyłach” Yrsa Sigurdardottir

Jedna z moich ulubionych autorek napisała kolejną bardzo dobrą książkę umiejętnie łącząc wątek kryminalny z tradycjami, wierzeniami i obyczajowością mieszkańców Grenlandii. Dzięki umiejscowieniu akcji na dziewiczych terenach tej lodowej krainy uzyskujemy mroczny, często wręcz klaustrofobiczny klimat.

Kiedy 7 osób gniecie się w jednym budynku, a za oknem huczy wichura i zamieć śnieżna, słysząc różnego rodzaju dźwięki można popaść w obłęd. Kiedy do innego budynku można dojść jedynie trzymając się  liny przywiązanej od jednego domu do drugiego, można dostać paranoi, bo wiadomo, że puszczając się tej liny w czasie zamieci, możemy zabłądzić, zgubić drogę, zamarznąć i umrzeć na groźnym pustkowiu, a tam nie daj bóg trafić jeszcze na otwór w lodzie, z którego wystaje ludzka ręka.

Straszne prawda? uwielbiam takie książki, gdzie mroczne tajemnice wychodzą powoli na jaw, często zupełnie przypadkiem. Bohaterka książki – prawniczka specjalizująca się w sprawach rozwodowych: Thora, jedzie na Grenlandię przecież nie po to by prowadzić śledztwo, ale po to by pomóc swojemu partnerowi życiowemu: Matthew. Pewna firma zleca odwierty na terenie gdzie występuje molibden, ważny dla utwardzania stali. Na tym terenie ma powstać kopalnia, która dałaby zatrudnienie ludziom z okolicznych wiosek. Trzej pracownicy firmy jednak giną w dziwnych okolicznościach, a reszta ekipy rezygnuje z niewiadomych powodów z dalszej pracy. Wobec takiego obrotu sytuacji firma jest narażona na ogromne odszkodowania z powodu niewykonanego zlecenia i tym właśnie ma zająć się Matthew.

Thora jak to kobieta – roztrzepana nieco (bo zamiast ciepłych ciuchów na Grenlandię zapakowała do walizki głównie szpilki i jedwabne bluzki ;)) ciekawska, pełna pomysłów, lubiąca różnego rodzaju zagadki, lubiąca ironizować, szczególnie do swojej współpracowniczki Belli  – nie bardzo ma ochotę na podróż do lodowego pustkowia, ale kiedy już tam trafia…….hmmmm, zaczynają się dziać dziwne rzeczy, odnajdywane są co rusz ludzkie kości i nie tylko.

Na domiar złego ekipa zostaje odcięta od świata, a mieszkańcy okolicznej wioski nie wykazują chęci pomocy, gdyż teren bazy to dla nich ziemia przeklęta. Dlaczego? Czy w takich okolicznościach da się normalnie pracować? Co się stało z poprzednią ekipą?

„Ludzie z natury są dobrzy, to okoliczności czynią ich złymi”.

Na bezkresnym, mroźnym terenie, kiedy słyszysz ciągłe huczenie wiatru, kiedy lodowe igiełki wpadają ci dzień w dzień do oczu, kiedy musisz ciągle pamiętać o grubej kurtce i o tym by nie przemoczyć butów, kiedy dzień w dzień patrzysz tylko na lód  – nie zawładnęłoby tobą szaleństwo? Prawdą jest, że mała społeczność bywa niebezpieczna, często ludzie przebywający długi czas wśród tych samych twarzy: obojętnieją, wpadają w depresję, w obłęd, uwalniają najgorsze instynkty, a gdy jeszcze do tego pojawiają się … dusze zmarłych?

Egzemplarz dostałam od wydawnictwa Muza. Serdecznie polecam, bardzo ciekawie przedstawiona kultura i wierzenia Inuitów, klaustrofobiczny i mroczny klimat.

„Lód skrywa wiele, ale niczego nie zniszczy. W końcu oddaje to co pochłonął”