„Greckie pomidory czyli nowy dom na końcu drogi” Joanna Nicklasson-Młynarska, Mikael Backman

Nie za długa, napisana w sposób przyjemny, bez nadmiernej egzaltacji i zachwytów nad cudownością innego kraju, książka. Uwiodła mnie właśnie tą normalnością i naturalnością. To nie jest, dzięki  Bogu, książka, która opiewa wszystko co autor/autorka napotka na swej drodze (biorąc pod uwagę książki o Toskanii, Prowansji itp), jest tu nieco ironii, trochę krytyki, wiele trafnych obserwacji być może dla nas nieco zbyt uszczypliwych, ale bierzmy poprawkę, że obserwacji dokonują Skandynawowie. Każdy ma swój własny punkt widzenia przecież…

Autorzy – małżeństwo: ona ze Szwecji, on z Finlandii, mając już po ok. 50 lat, decydują się zostawić zimną północ i osiedlić się na greckiej wyspie Lesvos w miasteczku Sigri. Piękne to miejsce, błękitne morze, białe domy, niebieskie okiennice, spokój, wiatr i słońce. Żyć nie umierać, wystarczy tylko zakupić od sąsiadów używane mebelki, dodatkowo sprowadzić trochę nowszych z Ikei ;) do świeżo zakupionego, wyremontowanego domu, wprowadzić się i żyć do końca życia jak podczas sjesty. Mieszkańcy są przyjaźni, na ulicy pozdrawiają się słowem „kalimera”, na stokach pasą się czarne i białe owce – sielanka.

Nigdy mnie w stronę Grecji nie ciągnęło, chociaż kultura i kuchnia przedstawione przyjemnie, dodatkowo śmiesznie opisane przyzwyczajenia mieszkańców, kierowców autobusów, którzy lubią sobie podpalać peta wlewając benzynę, a potem kopcić w autobusie mając nad głową olbrzymi napis No Smoking. Hałas motorynek, skuterów, wąskie uliczki, gdzie auta wymijają się jakimś dziwnym zrządzeniem losu, posiłki rozciągane w czasie do granic możliwości, występuje grzebanie sąsiadowi w talerzu, uznane za zupełnie normalne, są obserwacje turystów z innych krajów, obgadywanie ich zarówno przez Greków jak i przez autorów książki. Trafne niezwykle były te obserwacje, dość sarkastyczne jakby para autorów uważała się za najwspanialszych na świecie, ale generalnie … nie przeszkadzało mi to. Sama bywam wredna i złośliwa, więc… a ironia i sarkazm to cechy, które bardzo u ludzi sobie cenię i lubię. Może to dziwne ;)

W każdym razie książka bardzo mi się podobała. Lubię takie przyjemne opowieści. Jeśli fascynuje Was Grecja i …  dlaczego w krowich oczach można ujrzeć cały świat – sięgnijcie po odpowiedź. Narracje prowadzi raz pani Joanna a raz jej mąż Mikael, co dodaje oryginalności.

Dodatkowo powiem, że książka jest bardzo ładnie wydana. Zarówno na okładce jak i wewnątrz na wielu wielu stronach pojawiają się akwarele Andrzeja Płoskiego. Przykładem zbiorcza fotka kilku z nich. Polecam.