„Słowa […] uwielbiają, jak je wyciągnąć z szafy i oprowadzać po pokoju”

Pomyślałam, że wpiszę trochę cytatów, ponieważ podczytuję sobie od jakiegoś czasu przed snem Cortazara a to „Grę w klasy” a to „Opowiadania”, które posiadam w dwóch tomach i wielbię ogromnie. Za co? Za umiejętność przekazania w jednym zdaniu, akapicie ogromnej mądrości. Taki np. „Trzeci papieros bezsenności dopalał się w ustach „.… ech. Piękne… Cortazar jest jednym z moich mistrzów.

Poniższe pochodzą z genialnej książki „Gra w klasy”.

„W klasy gra się małym kamyczkiem, który należy popychać czubkiem buta. Elementy gry: chodnik, kamyczek, but i piękny rysunek kredą, najchętniej kolorową. Na górze jest Niebo, na dole jest Ziemia, trudno jest trafić kamyczkiem w Niebo, prawie zawsze źle się jakoś obliczy i kamyk wylatuje poza rysunek. Powoli jednak nabiera się zręczności koniecznej, by przechodzić z jednego kwadratu do drugiego, i któregoś dnia może się uda wyjść z Ziemi i przenieść kamyczek do samego Nieba. […] Na nieszczęście, zanim ktokolwiek nauczy się przenosić swój kamyk do Nieba, nagle kończy się dzieciństwo i wpada się w książki, w lęk, w spekulacje na temat innego Nieba, do którego również trzeba umieć znaleźć drogę. A ponieważ skończyło się dzieciństwo […], zapomina się, że aby się dostać do Nieba, potrzeba kamyczka i czubka buta.”

„Tylko żyjąc absurdalnie można wyłamać się z tego bezgranicznego absurdu”

„Zadowalamy się byle czym. Jeżeli przyjaciele dobrze się porozumiewają, jeżeli kochankowie dobrze się porozumiewają, jeżeli rodziny dobrze się porozumiewają – uważamy to za harmonijne pożycie. Złudzenie, bracie, lusterko do wabienia skowronków. Nieraz czuję, że istnieje większe porozumienie pomiędzy dwojgiem ludzi lejących się po łbach niż między tymi, którzy patrzą na to z zewnątrz.”

………

„Prawdziwa odmienność, zrobiona z najdelikatniejszych zbliżeń, z cudownych dostrojeń się do świata, nie może spełniać się jednostronnie: wyciągniętej ręce musi odpowiadać jakaś inna, z zewnątrz, skądinąd.”