15 : 30 z Londynu do Paryża

„Już w dzieciństwie, gdy mieszkałem niedaleko Bostonu i Maine, słysząc gwizd przejeżdżającego pociągu, prawie zawsze żałowałem, że mnie w nim nie ma. Te gwizdki to była urzekająca muzyka: pociąg jest ruchomym targowiskiem, któremu nie sposób się oprzeć, bazarem na kółkach, który porusza się w doskonałej niezależności od krajobrazu i w miarę nabierania prędkości poprawia ci nastrój. Pociąg potrafi ukoić nawet w najokropniejszych okolicznościach – w przeciwieństwie do samolotu, w którym przerażony człowiek poci się z niepokoju, do autobusu, w którym mdli go od spalin, i samochodu, w którym cierpi katusze z powodu ciasnoty i paraliżu. Jeżeli pociąg jest duży i wygodny, nie musisz myśleć o celu podróży – wystarczy miejsce w kącie przedziału, by stać się jednym z tych, którzy nie ustają w ruchu, suną po torach i nigdy nie docierają do celu; nawet nie czują, że powinni – jak ten szczęśliwy Włoch, który przeszedł na emeryturę i dzięki darmowym biletom w ogóle nie wysiadał z pociągu. Lepiej jeździć pierwszą klasą, niż przybywać na miejsce, czyli – jak powiedział kiedyś angielski powieściopisarz Michael Frayn, parafrazując McLuhana – „to podróż jest celem”. Ja wybrałem Azję i kiedy uprzytomniłem sobie, że mam do przebycia pół świata, byłem wyłącznie szczęśliwy.
Tak więc Azja rozpościerała się za oknem, niosły mnie przez nią mknące na wschód pociągi, a ja jechałem, podziwiając gwarne kolejowe targowisko, tak podobne do tych, które mijaliśmy ze świstem. W pociągu wszystko jest możliwe: dobry posiłek, porządna popijawa, wizyta karciarzy, intryga, smaczny sen i monologi nieznajomych, zawikłane i szczere jak rosyjskie powieści. Miałem, przesiadając się z pociągu na pociąg, przejechać z Victoria Station w Londynie na Dworzec Centralny w Tokio, po drodze skręcić do Śimli, na przełęcz Chajber, ruszyć linią łączącą koleje indyjskie z cejlońskimi, dotrzeć do Mandalaj, potem wsiąść do malezyjskiej Złotej Strzały, przez Wietnam przejechać osobowymi, i w ogóle wypróbować wszystkie te stare pociągi o kuszących nazwach: Orient Express, Północną Gwiazdę, kolej transsyberyjską. 
Szukałem pociągów, znalazłem pasażerów.”

Fragment z książki „Wielki bazar kolejowy” Paul’a Theroux, którą dawkuję sobie powoli, bo to cudna opowieść, przede wszystkim o ludziach. Różne są opinie o tej książce: że momentami rozwlekła i nudna, że następne dużo lepsze, ale też … że nikt w taki sposób nie przyswaja świata jak Theroux. A świat to przecież głównie ludzie. Napiszę o niej więcej niebawem. 

Cieszy mnie bardzo, że na półce czekają 2 następne „Pociąg widmo do Gwiazdy Wschodu” i „Stary ekspres patagoński”, a wydawnictwo Czarne już na początku 2013 planuje wydać kolejną „Safari mrocznej gwiazdy. Lądem z Kairu do Kapsztadu”.

Z innych wieści książkowych, na stronie jonesbo.pl informacja, że już niebawem w Polsce kolejna książka Jo Nesbo z komisarzem Harry Hole’em pod tytułem „Upiory”. A w czerwcu pojawi się kolejny kryminał A. Indridasona „Jezioro” – już czwarty z komisarzem Erlendurem Sveinssonem o czym tutaj.

No a weeekendowe polowanie na allegro zakończyło się kilkoma książkami Pratchetta m.in dotyczącymi Cyklu o Śmierci i Cyklu o Wiedźmach, dodatkowo utrafiłam „W rajskiej dolinie wśród zielska” Hugo Badera za pół ceny i „Krótką historię prawie wszystkiego” Bill’a Bryson’a, o której słyszałam wiele wiele dobrego. Jak widać mój rozstrzał zainteresowań ostatnio jest baaardzo szeroki ;) ale chyba zawsze taki był.