„Czy gdy chcemy się wymknąć, to zawsze wracamy?” A. Stasiuk

Kompletnie nie chce mi się tu pisać czegokolwiek. Blogosfera stała się jakaś taka… nie wiem, zupełnie mi obojętna. Pewnie mi to minie, ale póki co nuda panie, nic się nie dzieje. Czytam dużo, ale przestało mi zależeć na dzieleniu się emocjami. Chwilowo? Nie wiem.

Wkleję zatem tylko cytat z książki, do której ostatnio wróciłam, zupełnie bez związku (a może ze związkiem?):

„A nazajutrz miałem być w Baia Mare, które kiedyś nazywało się Nagybánya. Miałem węszyć za minionym, szukać tego nieustannego „kiedyś”, które w moich stronach jest teraźniejszością, ponieważ „jutro” właściwie nigdy nie nadchodzi, bo zatrzymuje się w dalekich krajach znęcone ich powabem, przekupione, a może po prostu zmęczone. To, co ma nadejść, nigdy tu nie dociera, ponieważ zużywa się gdzieś po drodze i zamiera jak blask dalekiej latarni. Panuje tutaj wieczny schyłek i dzieci rodzą się zmęczone. W ukośnym świetle późnej jesieni gesty i ciała ludzi są tym wyrazistsze, im mniejsze jest ich znaczenie. Mężczyźni stoją na rogach ulic wpatrzeni w pustkę dnia. Plują na chodnik i palą papierosy. To jest teraźniejszość. Tak jest w mieście Sabinov, w mieście Gorlice, w Gönc, w Caransebeş, w całym słynnym międzymorzu między Czarnym i Bałtykiem. Stoją i przeliczają papierosy w paczkach i drobne w kieszeniach. Czas nadciąga z daleka i przypomina obce powietrze, którym już ktoś oddychał.”

A. Stasiuk  „Jadąc do Badabag”.

I kupiłam sobie „Dziennik” Pilcha.

I idzie jesień. Cieszę się.