„Spod zamarzniętych powiek” Adam Bielecki, Dominik Szczepański

indeks Adam Bielecki pochodzi z Tychów, przygodę ze wspinaniem zaczął bardzo wcześnie i jak większość naszych wspinaczy, rozpoczął ją na jurajskich skałkach w Rzędkowicach czy Podzamczu. Przepiękne rejony zresztą, polecam. Potem Tatry, Alpy i wreszcie Patagonia, Karakorum, Himalaje.
W książce „Spod zamarzniętych powiek” Adam Bielecki wspomina początki swojej kariery, opowiada o wsparciu rodziców i swoim uporze w dążeniu do spełniania się w pasji. Szybko doceniony przez środowisko wspinaczy, zdolny, cierpliwy i przede wszystkim rozważny – takiego go widzę. Może na poczatku trochę narwany, ale z czasem i doświadczeniem, bardzo odpowiedzialny za siebie i za partnerów. Kiedyś w Tatrach, ktoś mu powiedział „Jeśli w ciągu trzech lat się nie zabijesz, to będzie z ciebie zajebisty wspinacz”. Tak też się stało. Z sukcesów w wieku 34 lat może być dumny. Jakich? Wymienię choćby kilka:

samotne wejście na Chan-Tengri w Kazachstanie, jako wówczas najmłodszy w ogóle zdobywca szczytu
w 2011r. zdobył wraz z Arturem Hajzerem i Tomaszem Wolfartem bez używania tlenu piąty szczyt świata – Makalu
wejście na K2 i Gaszerbrum I w 2012
i wreszcie wejście na Broad Peak w 2013r. zimą, kiedy to niestety w drodze powrotnej zginęli Maciej Berbeka i Tomek Kowalski, przyjaciele Bieleckiego (głośno było o sprawie, w której Bielecki został właściwie oskarżony o śmierć współpartnerów – tu poznajemy jego wersję wypadków, która, nie ukrywam, jest bardzo wzruszającym dla mnie momentem książki). „Góry obnażają. Zdzierają z ludzi maski. W momencie kiedy jesteś głodny i walczysz o życie, na wierzch wychodzi to, co masz w środku. Nie ukryjesz się. Broad Peak pokazał mi, jaka może być cena ambicji. Wszyscy chcieliśmy wejść na szczyt i każdy z nas za to zapłacił”. Bielecki nie dość, że w tej wyprawie stracił dwóch przyjaciół, to chwilę potem na Gaszerbrumie I zginął jego kolejny kolega i guru – Artur Hajzer, pomysłodawca i założyciel Polskiego Związku Himalaizmu. Ciężko jest pozbierać się po czymś takim, znaleźć mimo to w sobie odwagę do dalszego wspinania.

z21411215V,Adam-Bielecki-na-szczycie-Gaszerbrumu-I

Latem się udało, czas spróbować zimą. s. 354

O czym jeszcze pisze Bielecki? Porusza wiele ważnych rzeczy, na przykład kwestię odpowiedzialności. Wiadomo, że za każdą czynność wykonaną podczas wspinaczki odpowiada wspinający się. Jeśli jest to wspinaczka z partnerem czy w zespole, liczy się współdziałanie, ale najważniejszym jest pilnowanie siebie i mądre podejście. „Himalaizm składa się z setek małych rzeczy. Jeśli zaniedbasz jedną, to może nic się nie stanie, ale jeśli trzy, to nie wejdziesz na szczyt. Jeżeli zaniedbasz sześć, to się odmrozisz. Zapomnisz o dziesięciu – zginiesz”. Jeśli brakuje metrów do szczytu, ale ryzyko ich przejścia jest zbyt duże, należy zawrócić. O tym Bielecki wie dobrze (taka sytuacja miała miejsce podczas wspinaczki na Kaczendzongę, kiedy był w zespole z Denisem Urubko).

Na początku lektury miałam wrażenie, że będzie to trochę suchy styl pisania, czyli same fakty plus ewentualny sukces czy porażka, ale nie. Nie jest tak. Bielecki i oczywiście współautor Dominik Szczepański, postarali się, by książkę dobrze się czytało. Uważam, że chcieli pokazać zwykłemu człowiekowi, który nigdy nie był i nie będzie na wysokości 8000m, jak tam jest. Jak zrozumieć mękę organizmu, ryzyko, odwagę, taki a nie inny wybór, czarne myśli i strach. Jak chociażby iść, żeby dojść. „Ktoś kiedyś powiedział, że jedną z najpiękniejszych rzeczy we wspinaniu jest ten czas, kiedy liczy się tylko ten metr kwadratowy przed tobą. Kiedy pokonujesz trudne miejsce, to znikają dom, rodzina, bliscy, przyjaciele i problemy dolin. Trochę tak, jakby twoje „ja”, ten wewnętrzny ludek, który analizuje, myśli, rozważa, boi się, przestawało nagle istnieć. Rozpływasz się, przestajesz istnieć, a stajesz się wspinaniem. Najgorsze, co możesz zrobić w trudnej sytuacji, to pomyśleć, że jesteś zbyt zmęczony, a przed tobą jeszcze tyle godzin. Że nie dasz rady. Wtedy od razu lepiej zawrócić. Jeśli nie umiesz wyczyścić całkowicie umysłu, to pomyśl o domu, o bliskich albo po prostu o tym, co ostanio zjadłeś i co zjesz po zejściu. To pomaga rozwiać złe myśli. Ale najlepiej w ogóle nie myśleć i skupić się na oddechu”. Sama praktykuję od jakiegoś czasu dłuższe piesze wycieczki i wiem, że skupienie się na oddechu rzeczywiście bardzo pomaga.

Ważna we wspinaniu jest również pokora, o czym mówi każdy mądry wspinacz, Bielecki też. Pokora wobec natury. Szacunek wobec góry. To, że ty chcesz zdobyć szczyt, nie znaczy, że góra ma ci na to pozwolić. Poza tym, Bielecki mówi też dużo o tym, jak dobrze jest też czasem mocno się zmęczyć, dotrzeć do granic wyczerpania, pożyć jakiś czas w warunkach mało komfortowych, pełnych wielu niedogodności (np. malutki namiocik na grani na wysokości 7000m przy temperaturze -30), aby docenić to, co czeka na nas później: pyszny obiad, gorący prysznic, zieleń trawy, wygodne łóżko. Proste i banalne sprawy, ale warto czasem o tym przeczytać, bo w tym naszym pędzie zapominamy o malutkich chwilach radości i drobiazgach, które dają nam spokój i szczęście. Bielecki to fajny facet. Chce być nie tylko dobrym himalaistą, ale jak mówi, przede wszystkim starym. Chce żyć, choć wie, że ryzyko zawsze wpisane będzie w jego pasję, a spod zamarzniętych powiek, czasem przecież nie widać, gdzie można postawić krok.

I na koniec jeszcze taka ciekawostka: z tej książki dowiedziałam się, że góra z logo wytwórni filmowej Paramount Pictures to szczyt Artensoraju położony w paśmie Cordillera Blanca (Andy Peruwiańskie), znajdujący się na terenie Peru. Jego wysokość to 6025 m n.p.m. Piękna góra, przepiękna, charakteryzująca się niesamowitymi formacjami śnieżnymi. Myślałam, że to tylko obrazek na potrzeby logo… a tu proszę.