Wcześniejsze, dwie książki z serii z radcą kryminalnym Christianem Abellem: „Czarny manuskrypt” i „Martwy błękit” podobały mi się bardzo. Druga bardziej niż pierwsza, bo była bardziej dojrzalsza, widać było postęp. Trzecia natomiast, o której dzisiaj, pobija w przedbiegach obie pierwsze o dwie, albo i trzy głowy! Świetny kryminał! Czekam z niecierpliwością na informację, czy będzie część czwarta, bo zakończenie „Szkarłatnej głębi” dość mocno zmieniło sytuację osobistą Abella i zastanawia mnie, jak teraz autor pociągnąłby jego wątek…
„Zawsze miał problemy z wyrażaniem uczuć. A może zabrakło mu odpowiednich słów? A przecież słowa to byty samoistne. Są przydatne. Bez słów świat pozostałby nienazwany, a przez to niemy i nieistniejący. Gdy już wyfruwają z ludzkiej głowy, wolą przenosić treści mądre i znaczące. Dlatego kurczą się i brzydną w służbie bylejakości i bezsensu. więdną, składane na ołtarzu pośpiechu, wulgarności i niechlujstwa. Każde z nich ma swój czas. Zwłaszcza słowa ważne – takie jak miłość. Teraz już widział, że nie można tego czasu przeoczyć, bo inaczej może się on nie powtórzyć”.
Dlaczego Abell doszedł do takich właśnie ważnych i dojrzałych wniosków? On, który wiecznie kładzie się spać z demonami w głowie, potrafi być nieobliczalny, brutalny i bezczelny, ale niezwykle skuteczny w działaniach. On, który według swojego wiernego przyjaciela, wachmistrza Kukulki (świetna postać!) jest „drwalem”, bo tacy jak on „wyłapują złoczyńców i wypalają żelazem zbrodnie. Wyrąbują ścieżki i moralne znaki czytelne dla wszystkich”, on który powtarzał zawsze „jest wina – musi być kara”. I taki właśnie Abell nagle mówi o miłości? Staje się mężczyzną świadomym swych słów (a do tego czyta Hesse, Schopenhaura czy Tomasza Manna!).
W „Szkarłatnej głębi” Christian Abell tym razem znajdzie się w Elbingu (aktualnie Elblągu) w Prusach Wschodnich. Mamy 1934r. – przeddzień II wojny światowej, Rzesza wraz z kanclerzem Adolfem Hitlerem wzrasta w siłę. Sam Abell służący w policji Wolnego Miasta Gdańsk nie jest szczęśliwy z tego powodu. Obawia się wojny, zastanawia się cały czas czy jego ukochane Wolne Miasto nie jest „niczym rozświetlony, wspaniały transatlantyk powoli pogrążający się w morzu”. Wysłany do Elbląga ma za zadanie rozwikłać sprawę brutalnego morderstwa Wima Oxelrode, który był tak zwanym „starszym” gminy mennonickiej na Mierzei Wiślanej. Mennonici, czyli wyznawcy chrześcijaństwa (nazwa pochodzi od założyciela Menno Simmonsa) prowadzą skromne, bardzo restrykcyjne życie (porównywani są tu do Amiszów) i ich wspólnota skrywa wiele sekretów. Abellowi ciężko będzie przedrzeć się przez zasłonę milczenia, a do tego popełnione zostanie kolejne, bardzo brutalne morderstwo. Kto za tym wszystkim będzie stał? Jak dojdzie do rozwikłania śledztwa?
Autor książki zaprezentował po raz kolejny swą ogromną wiedzę historyczną umiejętnie wplatając ją w fabułę, tworząc rzeczywistość tamtych czasów. Dotyczy to zarówno niemieckiego nazewnictwa ulic, opisów architektury, historii mennonitów czy chociażby handlu bursztynem lub bardziej jego przemytu. Wszystko to jest niezwykle sugestywne, proste i zrozumiałe dla zwykłego czytelnika, jednocześnie dodające kolorytu samej fabule, która składa się z wielu wątków, po to by w zakończeniu eksplodować genialnym rozwiązaniem, bardzo dokładnie i mądrze wytłumaczonym przez radcę Christiana Abella.
Świetna, bardzo ciekawa książka, z bardzo dobrze poprowadzonym wątkiem kryminalnym, postaciami z krwi i kości, cały czas trzymająca w napięciu – nic tylko czytać i polecać (pierwsze dwie części jak najbardziej również – linki do ich recenzji w pierwszym akapicie notki).
„Szkarłatna głębia” Krzysztof Bochus, wyd. Muza 2018
CZYTAJ OD LEWEJ 