„Rytuały wody” Eva García Sáenz de Urturi

„Najsprytniejszą sztuczką diabła było przekonanie ludzi o tym, że nie istnieje”. 

Ten cytat z Baudelaire’a, który pojawia się w książce idealnie pasuje do treści. Dlaczego? Tego nie zdradzę, ale naprawdę wybrano go świetnie. 

To drugi tom trylogii, której akcja dzieje się w kraju Basków. Kontynuacja „Ciszy białego miasta”, o której pisałam tutaj, nie zawiodła. Czytało się świetnie te 540 stron!

Unai Lopez de Ayala, pseudonim Kraken, profiler baskijskiej policji, którego poznaliśmy w pierwszej części, ma problemy z mową, postrzał w głowę poskutkował afazją, która niestety będzie mu bardzo utrudniała pracę. A będzie miał co robić. Jego szefowa, podkomisarz Alba, z którą Ayala miał romans, jest w ciąży, ale nie wiadomo, kto jest ojcem dziecka: Ayala czy nieżyjący mąż Alby – morderca, psychopata, którego pamiętam z pierwszej części. Ayala będzie musiał wziąć się w garść, ćwiczyć mowę, dojść do siebie, bo przecież „być może” będzie ojcem. Kocha Albę i mimo, iż  ich związek jest skrywany i jeszcze nie do końca określony, to widać, że Ayala myśli poważnie o przyszłości. Czasem nawet zbyt patetycznie to wszystko wygląda, ale jednak… będzie to ważny wątek powieści.

Estibaliz, policjantka i specjalistka od wiktymologii, przyjaciółka Ayali, oraz cała ekipa baskijskiej policji z Ayalą na czele będą się tym razem zajmować seryjnymi morderstwami, które będą mieć wiele odniesień do pradawnych, celtyberyjskich rytuałów. Czy morderstwa mają jednak faktycznie związek z kultem Trzech Matron i rytuałami wody? Czy to tylko przykrywka dla prawdziwego powodu? Kto wie.

Pierwszą ofiarą będzie dawna dziewczyna inspektora Ayali – Annabel Lee. Dzięki retrospekcjom z 1992r., poznamy ją lepiej. Wtedy ona i cała paczka Ayali wraz z Saulem, nauczycielem historii i jego córką Rebeccą, wyjechali na obóz archeologiczny. Dziwny był to czas, czas kiedy traci się niewinność, dojrzewa, a wszelkie emocje są bardzo intensywnie przeżywane, są pierwsze miłości, obserwacje chłopięco-dziewczyńskie, pierwszy posmak wolności, ale też i wiele tajemnic… Coś się wtedy wydarzyło na tym obozie. Co takiego i jak wpłynęło to na wszystkich uczestników obozu? Jak przeszłość ma się do teraźniejszej rzeczywistości, kiedy to dziwnym trafem giną kolejne osoby z dawnej paczki Ayali? Czy i on będzie w niebezpieczeństwie? Czy ktoś się w ten sposób mści? 

Pojawi się wiele pytań i naprawdę będzie się dużo działo. Akcja, podobnie jak i w poprzedniej części, nabierze tempa. Do tego te wszystkie detale kraju Basków: nazwy potraw, legendy, wierzenia, zabytki, topografia Vitorii – to wszystko nadaje kolorytu i smaku temu kryminałowi. Postacie są świetnie przedstawione. Każda z nich ma swoją rolę w powieści. Nie ma nikogo zbędnego. Wszystko się „klei” i do siebie pasuje.

I to nie jest tylko zwykły, bardzo dobry kryminał. To również przestroga i unaocznienie problemów jakimi są nadal: psychiczne zniewolenie i uzależnienie od siebie w relacji rodzic-dziecko, pedofilia, dziecięca pornografia, kazirodztwo. Tak, to mocne kwestie, dość drastyczne już w samym brzmieniu słów, ale powszechne na świecie. I z nimi trzeba cały czas walczyć, nie przymykać oczu, nie udawać, że się nie widzi. Mroczna historia, świetnie napisana – polecam, warto poznać jednak najpierw pierwszy tom, by mieć rozeznanie w postaciach i poprzednich wydarzeniach.

Bardzo dobra lektura. Czekam na trzeci tom „Władcy czasu”.

„Rytuały wody” Eva García Sáenz de Urturi, tłum. Katarzyna Okrasko, wyd. Muza 2019