"Czerwony rower" Antonina Kozłowska

Czytając tą książkę czułam jak z każdej strony odżywają we mnie wspomnienia czasów mojej podstawówki. Lata osiemdziesiąte – wtedy też miałam te 10-15 lat, to były czasy PRL – czasy kiedy wiele rzeczy było deficytowych, czasy Pewexu, czasy kolorowych piórników, dziesięciokolorowych tandetnych długopisów, białych butów – czeszek, boazerii, kiczowatych swarzędzkich mebli, białych drzwi do pokoju z żółtą szybą we wzorek (uwierzycie, że jeszcze takie mam??), magnetofonu grundig, nagrywania kaset z piosenkami z Listy Niedźwieckiego,  słuchanie Limahl’a i jego „Neverending Story” – (teledysk z wielkim białym latającym psem czy smokiem do tej pory uwielbiam), do tego kawa z fusami podawana w szklance, zeszyty ze złotymi myślami, pamiętniki w zeszycie obłożonym w okładkę z Bravo.

Też wtedy zabiegałam o fajne koleżanki. Może nie do końca mi się to udało, ale pamiętam zarówno takie piękne dziewczyny jak występująca w książce Beata, mająca tak naprawdę wszystko co najlepsze, a do tego urodę i monopol na wszystkich fajnych chłopaków. Były i takie wrażliwe jak Karolina, która w książce jest dziennikarką i to z jej perspektywy śledzimy głównie fabułę i cofamy się we wspomnienia. Były też te gorsze dziewczyny, grube, brzydkie, pokraczne, samotne jak Gośka, która przezywana od córki badylarza wyrosła na szczęśliwą kobietę, matkę i żonę. Były też sytuacje kiedy w klasie czy na podwórku pojawiał się ktoś nowy. W książce jest to Aneta Wrona, wysoka, chuda, marząca o lataniu, z nieodłącznym czerwonym składakiem Wigry,  i potajemnie podkochująca się w K. (kim jest K?).

Książka opowiada o przyjaźni tych 3, potem 4 dziewcząt. Przyjaźni wystawionej na próbę, po tajemniczej śmierci Anety. Czy to było samobójstwo, czy wypadek – sprawa rozstrzygnie się później, kiedy już kobiety po latach spotkają się, a Karolina dostanie telefon który tylko wzmocni jej poczucie winy. Będzie szukała prawdy i odpowiedzi na dręczące ją pytania. Jakie i skąd poczucie winy? Więcej nic nie powiem, bo po co zdradzać fabułę.

Ważna w tej książce jest szczerość, przyjaźń, prawda. Czy konflikty i rywalizacja przyjaciółek w podstawówce przeniosą się również na czasy współczesne, kiedy każda z dziewczyn ma już swoje życie, rodziny?  Przeszłość będzie za nimi kroczyć jak cień, a wspomnienia i skrywane tajemnice zburzą troszkę ich światy.

„Wszyscy mamy blizny, zbieramy je przez całe życie. Blizny po dziecinnych upadkach i szkolnych bójkach, po wyciętym wyrostku i po dziecku wyjętym z brzucha w chwili,kiedy jego serce już przestawało bić. Blizny p chwilach, gdy ciała nas zawodziły, nie spełniając naszych oczekiwań. I blizny wewnątrz, niewidoczne – od ostrych odłamków pijackiego krzyku rozpryskującego się po domu jak szkło ze szkolnego okna, od wyzwisk rzucanych na podwórku. Tych blizn nie pokazujemy nikomu, ludzie odwracają głowy, zmieniają tematy, a w najlepszym przypadku rozpoczynają licytację”.

Macie takie blizny? Ja mam. Książka jest dla mnie niesamowitą podróżą w przeszłość. I do tego tytuły rozdziałów pochodzące od tytułów piosenek popularnych w tamtych latach: sweet dreams, la isla bonita , welcome to the jungle…

Cieszę się, że ją nabyłam i jeszcze dwie pozostałe pani Kozłowskiej : „Trzy połówki jabłka” i „Kukułka”.

I na koniec jeden z wielu fajnych cytatów, które podobały mi się ze względu na formę, umiejętność ubierania w słowa odczuć i myśli. Bo czy czasem nie jest tak, kiedy po latach spotyka się znajomą osobę z klasy i zastanawia co ona teraz robi, bo przecież kiedyś np. miała tłuste włosy i siedziała w ostatniej ławce a nagle objawia się nam w kostiumie i szpilkach?

„Owiała mnie mieszanka drogich perfum i potu wysuszonego klimatyzacją, cukierków na zgagę połączonych z mentolowym papierosem i drinkami pitymi w samotności. Powinni ten zapach butelkować i sprzedawać, the flavour of office work by Calvin Klein”

update – łezka się w oku kręci :)