czwartek

Jestem tak zmęczona, że w ogóle nie wiem co się dzieje…. Może jak skończę „Białą gorączkę” (którą jestem zachwycona!) to spróbuję sklecić ‚recenzję’. Narazie niech wystarczą słowa Mariusza Szczygła z okładki:

„Pojechałem do ZSRR kilka razy w 1991 i 1992 roku i więcej nie chciałem. Fantastyczni ludzie i obraza rozumu. Wielka sztuka i poniżające poszukiwania z opuszczonymi spodniami choć kawałka papieru toaletowego. Wspaniała architektura i okno wychodzące na górę śmieci na wysokość drugiego piętra. Zabrakło mi wtedy reporterskiego zrozumienia, zabrakło determinacji. I oto Jacek Hugo-Bader wchodzi w imperium dla mnie. Bo kiedy czytam jego reportaże, mam wrażenie, że specjalnie dla mnie-czytelnika przeżywa te wszystkie przygody. Przeżywa je niejako w moim imieniu. Wiem, że inni też mają takie wrażenie: czytają i czują, że to jest ich człowiek tam. I włazi, gdzie ja bym się bał wleźć. Ryszard Kapuściński opisywał imperium z lotu ptaka; uchwycił mechanizmy myślenia, zachowań, procesów. Hugo-Bader opisuje imperium z perspektywy wałęsającego się psa; chwyta mechanizmy myślenia, zachowań, procesów i na dodatek szczura za ogon.”

Póki co … mam dupny nastrój. W pracy wszystkich posrało. W domu też. Muzyka mnie ratuje – różna, ale głównie z rejonów skandynawskich.

 Spokojnych i radosnych Świąt, albo jak kto woli, dobrego długiego weekendu.

zdjęcie ze strony tapety.24on.pl