„Chłód granitu” Stuart MacBride

Aberdeen – szkockie deszczowe i ponure miasteczko, pełne domów z granitu, szaroburych kamienic, jest doskonałym tłem książki Stuarta MacBride’a – brytyjskiego pisarza, który otrzymał za tenże debiut nagrodę Barry Award w 2006 roku. Wszystkim miłośnikom kryminałów mogę z czystym sumieniem polecić książkę o sierżancie Loganie McRae, która jest pierwszą z 7 części (póki co 6 wydanych w Polsce). Poza tym, to chyba autor, który przechodzi jakoś bez echa… a szkoda, bo warto go poznać.

W podziękowaniach końcowych, autor pisze,że „Aberdeen wcale nie jest takie złe, jakby się mogło wydawać”, a faktem jest, że w książce miasteczko to jawi się jako idealne miejsce dla tzw. ‚wylęgu’ psychopatów, bestialskich mordów i smutnych policjantów, którzy mają samą brudną, śmierdzącą robotę. I do tego to nieustające zimno i deszcz.

„Posterunkowy wyjął papierosa z ust i włożył w jego miejsce palec. Paznokciem podrapał dziąsło między trzonowcami. – Jakoś wątpię. To znaczy, dla mnie deszcz to nie nowina, ale, jak Boga kocham, takiego syfu jeszcze nie widziałem. – Znalazł w końcu między zębami, to czego szukał i pstryknął tym w deszcz. – Myśli pan, że do weekendu będzie tak lało?

Logan spojrzał w niskie, ciemnoszare chmury. – Do weekendu? – Pokręcił głową i zaciągnął się dymem z nie swojego papierosa. – To jest Aberdeen. Będzie padać do marca.

– Bzdura! Basowy, stanowczy głos dobiegł dokładnie zza ich pleców. Logan odwrócił się: w drzwiach stał inspektor Insch z rękami w kieszeniach. – Proszę nie słuchać sierżanta MacRae, kpi sobie z pana.

Insch wyszedł na dwór i na ganku zrobiło się jeszcze ciaśniej. Logan i posterunkowy ostrożnie odsunęli się na boki.

– Do marca…. – Insch włożył do ust galaretkę owocową. – Do marca?! Sierżancie, nie wypada tak okłamywać biednego posterunkowego. To jest Aberdeen. – Westchnął i znów schował ręce – Tutaj psiakrew, pada cały czas.”

Logan McRae rok wcześniej przeżył dość ciężką sytuację w pracy, wraca do niej po przerwie i od razu musi zająć się sprawą zaginięć dzieci, sprawą znalezionych dziecięcych zwłok  a także ciałem pewnego mężczyzny z wyciętymi kolanami. Posępny i mroczny klimat tych spraw, które spadają mu na głowę, mimo iż jest tylko sierżantem, mocno go przytłaczają.

Logan jest wrażliwy i podatny na emocje, nie ukrywa, że ma dość zła i makabrycznych odkryć, które go mocno szokują. Stara się jednak zamaskować swoje odczucia sarkazmem i czarnym humorem. Próbuje w ten sposób nabrać dystansu do bestialskich zbrodni. Przyjdzie mu pracować w duecie z posterunkową Watson, przeklinającą jak jasna cholera oraz pod nadzorem inspektora Inscha. Wszystkie te postacie wraz z dziennikarzem Millerem i adwokatem Sandym Moir-Farquharsonem (zwanym potocznie Wężem, albo złośliwie Fakersonem) są ogromnie wyraziste, co dodaje smaczku książce, której fabuła jest niezmiernie wciągająca.

Bardzo polecam miłośnikom kryminału, którym mocny i często dosadny język nie będzie przeszkadzał w odbiorze, a jedynie go wzmacniał – to bardzo fajny zabieg autora. Zresztą w takim ponurym Aberdeen ciężko o inne zachowanie.

Odważna i bezkompromisowa książka.

Jak już widzieliście na stosach nabyłam wszystkie możliwe części. Kolejność czytania przedstawia się następująco:

1. Chłód granitu
2. Zamierające światło
3. Otwarte rany
4. Dom krwi
5. Ślepy zaułek
6. Zimny pokój
7. Shatter the Bones (nieprzetłumaczona)

Szkoda tylko, że nieco literówki przeszkadzają w lekturze, ale da się przeżyć.

„Chłód granitu”, Stuart MacBride, Wydawnictwo Amber, 2007, stron 320.